That place I go during labor, the zone where fear, insecurities, and pain are things that are irrelevant… it is there, but somehow it doesn’t matter, I don’t get bothered by it. Maybe because I’m obviously too busy pushing a human being out and I’m letting everything go! I’m in my bubble. Everything is ok. And yes, of course, it’s pretty hard work, but the overwhelming primal forces, anticipation, and love totally take me over! 90% of the hard work is done by my body almost on autopilot. The only thing I have to do is relax and ride the waves…

So, no thanks, no drugs for me. I’m fine. I can handle this! And besides that, I get so stoned from the Oxytoxin my body is making all by itself. And I think it’s making enough to knock out an elephant, every time again. Who needs medication or painkillers… your body is totally capable to provide it herself! So as you can understand, this birth story is totally colored by my pregnancy/labor/hormone fog/bubble. But hey, that’s how I experienced it. So it’s the only way I can describe it.

So that was the plan, and to be honest… this was the easiest birth of the three.
But there did happen some unexpected things that totally blew my mind!

May 2nd 2017

The contractions started coming at half past three in the morning, little waves of my belly contracting and I recognized it immediately. But it was really mild, no problems there. I could just relax and wait what would happen… no need to wake up Michiel just yet.
As the waves started to get a little bit stronger I started to slip into my bubble, so I woke him up: “Michiel… hey! Michiel, wake up babe! How about the 2nd of may!? Like the date? Because she’s coming!!!”  His reaction: “ Hmm, ok” pulling the covers up, turning around and dozing off again…

After giving him a good shake I asked him “sweetie… wake up!!! It has started! Could you get me an absorption mat!? In case my water brakes?” His cranky sleep-drunken reaction: “grrr, is that really necessary!?” Got out of bed with an angry look at me, how dare I to wake him up! Obviously, the reality didn’t sink in yet… “honey… it-has-be-gun! We are having the baby TODAY! It’s happening!!” His face lid up! “oh! It’s happening! Oh, ok, yes, ok, do you need anything? should we call someone? are you ok? do I wake up the kids? are you hungry?”

We chilled in our cozy little home. When the girls woke up they were picked up by their grandma (Michiel’s mom). And my mom came over because I wanted her with me. Just like the other two first times. Michiel and my mom make me feel safe and loved. I know they are there to catch me if I fall.

Around six o clock, the midwife came and I wanted her to check how far I was. 4 cm already! So I decided I wanted to go to the birth-hotel. In Holland, you have hotels, next to hospitals to give birth in a natural way. But if something does go wrong you’re in the hospital within 2 minutes. So that made me feel extra safe.

Why a birthing hotel?

When Miley (the eldest) was born I had to go to the hospital because I was riding the waves for 5 hours and I was only 1 cm dilated. They thought it was taking too long if I had another 9 cm to go. So we went there just to be save. I hated the trip going up there while having strong contractions! The trip to the hospital was the worst part. I just couldn’t be in the zone. Being in the car really busted my bubble. But I ended up giving birth in the hospital that first time, but still all natural without medical interference. (Except for all the monitoring equipment) Miley did poop in the water so we would have ended up there anyway. Not so bad after all… (Maybe if you guys want i can do  two more blog posts about the birth stories of my two other daughters next time)
Because I hated the trip to the hospital so bad back then, I preferred to go to the hotel in an early stage of my labor for my two next births. This way I could give birth in a warm and cozy place. And all natural. Just like I would at home. But with the hospital next door. 

So we came to the hotel, I sat down In the chair. And we chatted and laughed between the contractions My water broke and everything went smooth. And I thought I’m nowhere near the end. I was having a great time. So relaxed. And the contractions felt so mild. I was wondering if I was making any progress add all.
So I asked my midwife to check my progress.
9 cm!!! Wait What!? But how!? This felt nothing like the other two time I gave birth. All most to easy.

“so you are telling me that in an hour or so I will be getting some push contractions and she’ll be here!? Just like that!?”
This was just too good to be true. I couldn’t believe it. And my midwife confirmed that it was a bit unusual. Normally with 9 cm dilation, things tend to get a bit more intense. And i still was looking like I was having a picnic in comparison to the past two times. “let me check what is happening with those 9 cms during a contraction,” she said. And so she felt down there during my next contraction.

“I’m going to tell you something you don’t want to hear, but I want to be honest with you… during the contraction, your cervix goes back from 9 cm to 4 cm. I have never seen anything like that before, but that means you aren’t making any progress. And we will have to go to the hospital to help you speed things up a bit.”
The only thing I could think of was NO NO NO! I’m not going! I’m doing just fine! And I started crying.
“We will try one more hour, and if after that there still isn’t any movement I will strongly advise you to come with me to the hospital.”Ok, one hour! But all I was thinking was: “I’m not going anywhere, we are going to do this NOW!”

STOP….first i have to pee.

I had to pee so I stood up and walked to the bathroom and as I stood up from the toilet I felt the biggest contraction yet coming up. Michiel rushed up to me and held me as I ride this huge wave. And I barely had time to take a breathe or the next contraction came Rollin in. Michiel helped me out of the bathroom and immediately next contraction came in and the next… I didn’t want the weight of my body pushing on my legs and hips so Michiel stood behind me and lifted me up under my arms taking the weight off my feet while I rested my head in our hands. Only the tips of my big toes were touching the ground slightly, without carrying any weight. My legs and hips were completely relaxed. It felt almost like floating.

“Do you want to have the baby like this?” my midwife asked me. “is that even possible” is asked her in between two contractions. “sure it is! No problem!” And she lay down on the floor using her phone light and a mirror to see what was going on. I felt that amazing strong pushing sensation from my body, and that urge to push along with it! As far as I’m concerned the best part of the whole process of giving birth!!!  “yes all most there! I can see the baby’s head, you’re doing great!”  As I pushed two more times I felt Quinn lowering and leaving my body falling into the capable hands of my midwife who caught her safely.

11:14am Quinn immediately gasped her first breath of air and began to cry.

Michiel was still carrying me, holding me up in the air that whole time. My feet landed gently back on to the ground while I reached over to pick up my baby asking “can I have her!? Give her to me…” my midwife placed the baby in my arms, and I pressed Quinn against me, umbilical Coors still connecting us to each other. Michiel helped us getting Back into bed and there we stayed. Skin to skin and time stood still for a moment. She crawled towards my breast and started drinking for the very first time.

Another view contractions and my placenta came out. While my midwife was holding up the placenta, the girls came in to meet their little baby sister. And when we asked if one of them wanted to cut the umbilical cord. Little Haley immediately said “ME! I want to do it” I looked at Miley and she looked at me with a face like “NOPE no thanks, not me” so Haley it was. Haley cut our cord and my midwife had to place one little stitch to patch things up down there and we where left alone for a while…

I know you.

For more than an hour we just laid there. Me and Quinn. And I fell madly in love all over again. This new unexpected little person in my life was filling my heart with love. I look at her beautiful little face and I just know… I know you! You were always meant to be with us.
I am a mom of three girls now, how amazing is that! And I never felt more complete.

En toen werd een Quinn geboren

Iedere vrouw die de eer heeft gehad om een heel klein hulpeloos mensje op de wereld te zetten weet:
Bevallen is een geweldige ervaring, het kan een uitdaging zijn, het is hard werken, het is emotioneel, eng, rommelig, onvoorspelbaar, euforisch, kalm, wild, intens, prachtig, vermoeiend, overweldigend, mooi, een explosie van innerlijke krachten, en soms alles tegelijk.

Elke geboorte is anders, ik had drie volledig unieke ervaringen. Dit is het verhaal over hoe ik Quinn heb gebaard, zoals ik het wilde zonder medisch ingrijpen en volledig natuurlijk.

Als je al eerder het geluk hebt gehad om twee goede natuurlijke geboorten in je leven te hebben ervaren… en dat gevoel van die kleine baby voor het eerst in je armen te krijgen op het moment dat het zijn eerste adem haalt. Dan weet je hoe magisch dat moment kan zijn! Het harde werk, de hormonen, endorfinen, oxitoxine het gevoel van de huid van de baby op jou huid, die zoete babygeur en het geluid van je huilende kleintje waardoor je hart direct ontploft van opluchting en liefde! Alles is goed, jullie zijn samen, de baby is gezond en veilig in je armen en niets anders telt!

Zoals gewoonlijk hou ik ervan dat de afbeeldingen het verhaal vertellen en gebruik ik zo min mogelijk woorden, maar dit is een iets langer verhaal geworden dan jullie gewend van mij zijn. Dus als je geen zin hebt om veel te lezen, sla de tekst dan over en scrol omlaag om de prachtige, rauwe, ongepolijste, ECHTE en emotionele fotoserie te zien die mijn partner Michiel en mijn moeder van mij hebben geschoten tijdens de geboorte van onze kleine Quinn.

Een baby op de wereld zetten. Dit is niet de eerste keer dat ik dit doe, en ik weet: Dit kan ik! De baby, mijn lichaam en ik zijn een goed team samen. Dus voor nummer drie, wist ik wat ik wilde en wist ik wat ik moest doen… Het belangrijste was dat ik in “de zone” moest zien te komen.

De plaats waar ik heen ga tijdens de bevalling is een zone waar angst, onzekerheden en pijn niet relevant zijn. Het is er natuurlijk wel, maar op een of andere manier doet het er niet toe; ik word er niet door gehinderd.. Waarschijnlijk omdat ik het iets te druk heb om een ​​mens eruit te duwen… ik laat al het andere los! Ik zit in mijn bubbel en alles is oke. En ja, natuurlijk, het is behoorlijk zwaar werk, maar de overweldigende oerkrachten, anticipatie en liefde nemen me helemaal over! 90% van het harde werk gebeurt door mijn lichaam op de automatische piloot. Het enige wat ik hoef te doen is ontspannen en de rit uitzitten. De rest gaat vanzelf als ik maar vertrouw op mijn lichaam.

Dus bedankt, maar nee dank je, geen medicatie voor mij. Geen roesje, prikje, pillentje of poedertje. Het gaat goed met mij. Ik.kan.dit.aan! En bovendien word ik zo knetter stoned van de Oxytoxine die mijn lichaam helemaal zelf maakt. Ik denk dat het genoeg is om een ​​olifant plat te krijgen, elke keer weer. Wie heeft medicijnen of pijnstillers nodig als je lichaam volledig in staat om het zelf te aan te maken! Dus zoals je kunt begrijpen, is dit geboorteverhaal volledig gekleurd door mijn zwangerschap/bevallings/hormonen gekleurde bril. Maar goed, dat is hoe ik het heb ervaren. Dus het is de enige manier waarop ik het kan beschrijven.

Dus dat was het plan en om eerlijk te zijn was dit achteraf gezien de gemakkelijkste geboorte van de drie.
Maar er gebeurden een aantal onverwachte dingen die me totaal verbaast hebben!

2 mei 2017

De weeën begonnen om half vier s’nachts. Lichte samentrekkingen golfden door mijn buik en ik herkende het meteen. Maar het was heel mild, geen probleem. Ik kon gewoon nog lekker even blijven liggen ontspannen en wachten wat er zou gebeuren. Ik wilde Michiel nog niet wakker maken. Toen de golven wat sterker werden begon ik langzaam wat suf te worden en in mijn bubbel te glippen, dus ik maakte hem wakker: “Michiel … hey! Michiel, word wakker babe!  Wat dacht je van 2 mei als datum? Het is begonnen!!!”
Zijn reactie: “Hmm, ok”, terwijl hij de dekens optrok en zich nog even lekker omdraaide en verder tukte.
Ik porde hem harder in zijn zij “lieverd … word wakker!!! Het.Is.be.gon.nen!!! Kun je een absorptiemat voor me pakken? In het geval dat mijn water breekt?”
Zijn chagrijnige slaapdronken reactie: “grrr, is dat nou echt nodig!? jezus man!” Uit bed stampend met een woedende blik op mij. Hoe durf ik hem wakker te maken! Het is duidelijk dat de realiteit nog niet helemaal is ingedaald.  “schat… het is Echt BEGONNEN! We hebben de baby VANDAAG! Het gaat gebeuren!”  Zijn gezicht klaart direct op en komt naast mij op het bed zitten “Oh! Shit! Het is begonnen! Oh, oké, ja. Ok, heb je iets nodig? Moeten we iemand bellen? Gaat alles goed? Maak ik de kinderen wakker? Heb je honger? Waar is de telefoon, we moeten timen!”

We hebben saampjes nog even lekker in ons gezellige kleine huiskamertje gezeten, de weeën opgevangen en tussendoor lekker gekletst. Toen de meisjes wakker werden, werden ze opgepikt door hun oma (de moeder van Michiel). En mijn moeder kwam langs omdat ik haar bij me wilde hebben, net als de andere twee eerste keren. Michiel en mijn moeder zorgen ervoor dat ik me veilig en geliefd voel. Ik weet dat ze er zijn om me op te vangen mocht ik dat nodig hebben.

Rond 6 uur kwam de vroedvrouw en ik wilde heel graag dat ze voor mij keek hoe ver ik was. 4 cm al! Dus besloten we dat we naar het geboortehotel wilde gaan. In Nederland heb je hotels naast ziekenhuizen om op een natuurlijke manier te bevallen, maar als er iets misgaat ben je binnen 2 minuten in het ziekenhuis. Dus dat gaf me een extra veilig gevoel.

Waarom een ​​geboortehotel?

Toen Miley (de oudste) was geboren moest ik naar het ziekenhuis omdat ik al 5 uur weeen had en slechts 1cm ontsluiting. Ze dachten dat het te lang duurde als ik nog 9 cm te gaan had. Dus we zijn erheen gegaan voor de zekerheid. Ik vond de reis naar het ziekenhuis terwijl ik sterke weeën had echt verschrikkelijk! Ik kon gewoon niet in mijn bubble zijn en de weeen goed opvangen. Ik ben die eerste keer dus in het ziekenhuis bevallen, maar nog steeds helemaal natuurlijk, zonder medisch ingrijpen. (Met uitzondering van alle controleapparatuur en een klein knipje) Miley had achteraf gezien in het vruchtwater gepoept waarvoor we sowieso naar het ziekenhuis hadden gemoeten. Geen probleem dat we er dus al waren. (Misschien als jullie willen, kan ik een keertje nog twee blogposts doen over de geboorteverhalen van mijn twee andere dochters) Omdat ik de reis naar het ziekenhuis destijds zo slecht heb ervaren, ging ik het liefst in een vroeg stadium van mijn bevalling naar het hotel voor mijn volgend bevallingen. Op deze manier kon ik op een warme, fijne en gezellige plek bevallen van mijn kindjes. En 100% natuurlijk, net zoals ik dat thuis zou doen. Maar met het ziekenhuis een deur verder voor het geval van.

Dus we kwamen aan bij het hotel, ik ging zitten in de fijne stoel in de kamer. Tussen de weeen door babbelden we gezellig. Na een wee dreef ik weg in mijn bubbel (super fijn) en het was verder super rustig en chill. Mijn water brak en alles verliep eigenlijk heel soepel. Ik dacht dat het einde nog lang niet in zicht was. Ik had een super fijne tijd. Zo relaxed. En de weeën voelden zo mild. Ik vroeg me af of ik wel vooruitgang boekte. Dus ik vroeg mijn verloskundige om te kijken hoe ver ik was.
9 cm !!! Wacht wat!? Maar hoe!? Dit voelde helemaal niet zoals de andere twee keer dat ik beviel. Dit was so gemakkelijk!

“Dus je vertelt me ​​dat ik over een uurtje een paar persweeen krijg en dat ze hier al is!? Gewoon zomaar!?”
Dit was gewoon te mooi om waar te zijn. Ik kon het niet geloven. En mijn verloskundige bevestigde dat het een beetje ongewoon was. Normaal gesproken worden de dingen met 9cm ontsluiting wel iets intenser. Er zat zo veel tijd tussen elke wee! Ik zag er tussen de weeen door uit alsof ik een theekransje aan het houden was in vergelijking met de afgelopen twee keer. “Laten we even kijken wat er met die 9 cm gebeurt tijdens een wee,” zei ze. En dus voelde ze wat er gebeurde tijdens mijn volgende wee.

“Ik ga je iets vertellen dat je niet wilt horen, maar ik wil eerlijk tegen je zijn … tijdens de samentrekking gaat je ontsluiting terug van 9 cm naar 4 cm. Ik heb nog nooit zoiets gezien, maar dat betekent dat je geen vooruitgang boekt. En we zullen naar het ziekenhuis moeten gaan om je te helpen de dingen een beetje te versnellen.’
Het enige dat ik kon bedenken was NEE NEE NEE! Ik ga niet! Met mij gaat het gewoon goed! En ik begon te huilen.
“We zullen nog een uur proberen, en als er daarna nog steeds geen beweging is, zal ik je sterk aanraden om met me mee te gaan naar het ziekenhuis.” Oké, een uur! Maar ik dacht alleen maar: “Ik ga nergens heen, we gaan dit NU doen!”

STOP…. eerst moet ik plassen.

Ik moest plassen, dus ik stond op en liep naar de badkamer en toen ik opstond van het toilet, voelde ik de krachtigste wee tot nu toe. Michiel snelde naar me toe en hield me vast terwijl ik mezelf liet meevoeren op deze enorme golf. Ik had amper de tijd om op adem te komen of de volgende samentrekking kwam binnen. Ik liet me meevoeren en het enige wat ik dacht was “Yes! het gebeurt!” Michiel hielp me uit de badkamer en onmiddellijk kwam de volgende samentrekking en de volgende… Ik wilde het gewicht van mijn lichaam niet op mijn benen en heupen hebben dus Michiel stond achter me en tilde me op onder mijn armen en nam het gewicht van mijn voeten terwijl ik mijn hoofd in onze handen legde. Alleen de toppen van mijn grote tenen raakten de grond een beetje, zonder enig gewicht te dragen. Mijn benen en heupen waren volledig ontspannen. Het voelde alsof ik zweefde in zijn armen terwijl mijn lichaam op automatische piloot het roer over nam om deze baby eruit te werken.

“Wil je zo bevallen?” Vroeg mijn vroedvrouw me. “Kan dat dan!?” vroeg ik haar tussen twee weeën in. “Tuurlijk! Geen probleem!” En ze ging meteen op de grond onder mij liggen met haar telefoonlampje en een spiegel om te zien wat er gaande was. Ik voelde die geweldige, sterke, duwende sensatie van mijn lichaam, en de drang om mee te persen! Dit is wat mij betreft het fijnste deel van het hele proces dat bevallen heet! “Ja, je bent er bijna Jolanda! Ik kan het hoofdje van de baby zien, je doet het geweldig! “Terwijl ik nog twee keer mee perste, voelde ik Quinn naar beneden zakken en uit mijn lichaam vallen, regelrecht in de bekwame handen van mijn verloskundige die haar veilig op ving.

11:14 Quinn hapte meteen haar eerste adem uit en begon te huilen.

Michiel droeg me nog steeds in zijn armen en hield me de hele tijd in de lucht. Hij liet mij langzaam weer zakken. Mijn voeten landden zachtjes terug op de grond terwijl ik mijn armen naar Quinn reikte met de vraag “Mag ik haar hebben?” Mag ik haar?” mijn vroedvrouw nogsteeds liggend op de grond plaatste de baby in mijn armen en ik drukte Quinn tegen me aan, nogsteeds door de navelstreng aan elkaar verbonden.  Michiel hielp ons om terug in bed te komen en daar bleven we. Huid op huid en de tijd stond even stil. Ze kroop naar mijn borst en dronk meteen voor de eerste keer en viel direct in slaap.

Een WEE! En de placenta kwam naar buiten. Terwijl mijn verloskundige de placenta controleerde, kwamen de meisjes binnen om hun kleine zusje te ontmoeten. Toen we vroegen of een van hen de navelstreng wilde doorknippen sprong Haley op en zei meteen: “IKKE! Ik wil het doen” Ik keek naar Miley en ze keek me aan met een gezicht als ” NOPE nee bedankt, ik niet” dus aan Haley de eer.  Haley knipte de navelstreng door (met een klein beetje hulp van papa… die navelstreng is toch best taai) en mijn verloskundige moest een klein hechtinkje plaatsen om de zaakjes daar beneden weer op te lappen en liet ons daarna even rustig een tijdje alleen op de kamer.

Ik ken jou.

Meer dan een uur hebben we daar gewoon gelegen. Ik en Quinn. En ik werd weer helemaal opnieuw verliefd. Dit nieuwe onverwachte kleine mensje in mijn leven vulde mijn hart met liefde. Ik kijk naar haar mooie kleine gezicht en ik weet het gewoon … ik ken jou! Het was altijd bedoeld dat jij bij ons zou komen. Een mama van drie meisjes, hoe geweldig is dat!?  En ik had me nog nooit zo compleet gevoeld.