Dat elke zwangerschap anders is dat weten we allemaal wel… maar iets weten of ervaren is toch iets anders. Ik mag gerust zeggen dat ik deze derde zwangerschap ietsje (boel) heb onderschat. 

Been there, done that… doe ik er wel gewoon even bij. Uuuuh, nope. Dus niet. En nu met 38 weken zwangerschap besef ik me dat die “zwangerschap bubbel” die ik twee keer eerder heb mogen ervaren, dat gevoel van “ik ben er klaar voor, laat maar komen” er gewoon niet is.

De bubbel

Het zal vast voor elke zwangere anders zijn en anders worden ervaren, maar bij mij is de bubbel een soort van state of mind waarin je beland in de laatste weken van de zwangerschap. Een zone waarin tijd vertraagd en je hoofd niet alles meer helder registreert. Meer omdat het allemaal niet meer belangrijk is. Je laat alles los. Daarmee ook enige angst of negatieve gevoelens naarde bevalling toe… sterker nog, je krijgt er zin in, het verlangen naar je baby word groter dan de huivering om te moeten bevallen. Je wilt je kindje in je armen, en vooral ook uit je buik.

Op het moment dat bij mijn vorige twee zwangerschappen de weeën begonnen, zat ik zo diep in de bubbel dat mijn lichaam kneiter veel endorfine aanmaakte! Met andere woorden, super fijne bevallingen gehad waarin ik alles aankon en alle weeën zonder problemen kon handlen.

Wanneer dan?

Maar nu… 38weken zwangerschap en geen bubbel, geen relaxte laat maar komen state of mind. Ik ben me pijnlijk bewust van alles waarin in mijn lichaam gebeurt en straks gaat gebeuren.

Als op een middag mijn kleine meisje in mijn buik draait en van buiten af zie ik de vorm van elleboogjes, voetjes, billletjes en scheenbeentjes… Ik voel haar draaien tegen mijn darmen, duwen tegen mijn ribben en drukken in mijn bekken. En opeens voel ik niet alleen vertedering en liefde… Tot mijn spijt komt er inneens het bezef dat er iets in mij leeft, iets groots, iets enorms, en dat iets drukt op al mijn organen…en dat iets moet er straks uit! Ik voel lichte paniek opkomen. Mijn hart slaat op hol mijn keel knijpt dicht en ik krijg bijna geen lucht meer! En plotseling schrik ik van mijn eigen gedachtenstroom. Dit voelt zo naar en eng, ik herken mezelf gewoon even niet meer. 3 zwangerschappen en voor het eerst ervaar ik zulke nare emoties bij mezelf. Van de schrik ben ik in een klap weer nuchter, dit slaat nergens op. Een paar keer diep ademhalen. Mijn hart bonkt nog na, en langzaam voel ik de adrenaline wegebben.

What is happening!?

Ik ga bij mezelf na. Waarom sta ik er nu zo anders in dan de vorige twee keer? Misschien is het wel dat ik ook geen tijd en ruimte in mijn leven maak om in die bubbel te komen. Ik ben zelfstandig ondernemer, dus dan ga je wat langer door… ik heb al twee lieve meisjes rondrennen, en daarnaast nog een mega verbouwing van onze hele bovenverdieping.

Nu gaan de meisjes al erg vaak naar de opa’s en oma’s en doe ik het lichamelijk heel rustig aan… in mijn hoofd is het een ander verhaal.

Ik “moet” zoveel van mezelf, en dat is normaalgesproken niet erg. Omdat ik die dingen allemaal graag zelf wil doen. En dan moet je jezelf af en toe puschen… Maar ik merk dat wat ik de laatste tijd van mezelf verlang niet realistisch meer is met 38 weken in een 3e zwangerschap.

Ik “Moet”…

De checklist is oneindig en veel dingen daarop zijn op dit moment totaal onnodig.

Ik “moet” nu helemaal niet elke dinsdag een vlog online zetten… zoveel volgers heb ik toch nog niet op dit moment. Dat kan ik ook wel weer oppikken na de kraamweken.

Ik “moet” nu niet naar alle feestjes en verjaardagen waar we worden uitgenodigd. Lichamelijk is dat niet meer te doen.

Ik “moet” nu niet perse een enorm moestuin aanleggen in de tuin. Dat kan ook later.

Ik “moet” nu niet onze hele financiën gaan checken en regelen. Dat kan ik uitbesteden, het lukt mij gewoon niet meer.

Ik “moet” nu niet perse mijn website alle social media up to date houden en iedereen intensief volgen. (Hoe leuk ik dat ook vind)

Ik “moet” nu niet perse allemaal leuke dingen te doen mijn andere twee liefe meisjes. (Ja, deze doet wel pijn) Maar dat gaat nu even niet. Ik ben zo moe… Ze mogen bij mij komen knuffelen en kroelen, en praten en Haley mag zelfs bij me komen drinken… meer heb ik niet te bieden op het moment.

Ik “moet” niet, ik moet niet ik moet niets!

Tijd om prioriteiten te stellen en de druk die ik zelf op mij leg te verlagen. Beseffen dat 90% van deze dingen niet “echt moeten” maar dat ik die druk die ik voel door mij zelf gecreëerd is. En ik dus ook zelf kan wegnemen… Tijd om twee versnellingen terug te schakelen. Ik rond nog enkele projecten rustig aan af en dan eerst maar even een klein meisje op de wereld zetten.

Hoog tijd voor die zwangerschap bubbel die maar weg blijft… Als het niet vanzelf komt, dan blaas ik wel een bubbel om me heen. Ook goed. x

COMMENTS:

LEES OOK: