geschrokken maar ok.

aug 20, 2020

Trigger warning.

Dit verhaal heeft een goede afloop, maar kan mensen met agsten of trauma’s triggeren. 

Reality check

Hoe je dag kan omslaan. Ik was zo bang Het kwam goed. Maar dat gevoel van die wanhoop blijft nog even plakken…

De dag begon heerlijk met uitslapen voor mij en Quinn. De oudste twee waren door michiel naar school gebracht en Michiel was klussen bij mijn ouders. We werden rond half 11 wakker (ik heb avond kinderen die willen uitslapen) en we hebben heerlijk boekjes gelezen in bed. Toen een ontbijtje gegeten op het loungebed in de tuin in de schaduw en we hebben lekker gekletst en geknuffeld.

Toen is Quinn lekker in de modderkeuken gaan spelen en ik ben de keuken gaan inpakken alvast voor de verbouwing.

We kregen vizite, mijn schoonbroer en zusje kwamen langs met baby Zoë! We zaten gezellig in de achtertuin. En vlak daarna kwam Michiel met de meiden weer thuis en liepen direct door naar de achtertuin om Zoë te bewonderen. Maar de voordeur bleef open staan…

Stilte voor de storm

Het was gezellig. Wij schenken nog wat in en zitten lekker in de achtertuin terwijl Quinn wat rond scharrelt in de achtertuin. Ons buurmeisje liep achterom om hun hond uit te laten en de twee oudsten wilden met haar mee wandelen. Ondertussen scharrelt Quinnie het huis in.  Prima. Geen probleem, het huis is Quinn-proof. Maar dan blijft ze weg… heel lang weg. Michiel gaat even kijken. Ze zal vast weer de wc rol aan het uitrollen zijn ofzo.

Maar michiel komt na een minuut weer naar buiten “jo help mee, Quinn is niet in het huis en de voordeur staat open” Oh f*ck! Ik spring op en terwijl ik door het huis loop roep ik “Quinn!! Waar ben je?” Iets dat altijd steevast beantwoord word door een klein stemmetje die roept “ikke ben hieerrr” maar niets… stilte “ze is hier niet jo, ik heb in alle kamers gekeken!!”

Ik sprint naar buiten de lange straat in langs de brede sloot die ons lint-dorp zo mooi maakt, maar het water heeft nog nooit zo zwart en donker geleken. “Ze is vast haar zusjes achterna gelopen… ze kan niet ver zijn” roept michiel mij na. Ik kom mensen tegen, “hebben jullie een meisje van 3 gezien? Blonde krulletjes!?” Nee, ze is niet die kant op… andere buren schieten te hulp… mijn schoonzusje rent ondertussen het huis nog eens door om te dubbelchecken, Michiel pakt de fiets om sneller het dorp door te kunnen zoeken. Ik ren de andere kant van het dorp in.

Waar? Waar? Waar?

Voorbij de buiging van de straat zie ik nogsteeds geen meisje lopen. Nee. Nee. Nee. Nee. het water! Maar waar!? Op de plek naast de brug kijkt ze graag over het water uit, gooit ze steentjes en blaadjes…
Ik stap de sloot in, mijn voeten zakken 30 cm weg in de blubber en in sta tot mijn middenrif in het water en ik begin zoekend te lopen en voelen over de bodem. Zoekend in het zwarte water naar een handje, een voetje, een lijfje. Misschien ben ik optijd.

Ik hoop dat ze haar vinden in het dorp. Misschien is ze wel door iemand meegenomen!? Misschien zie ik haar nooit meer terug! Elke seconde lijkt een eeuwigheid te duren. Ik voel over de bodem van de sloot maar ik voel alleen maar blubber, takken, stenen en harde dingen langs mijn voeten… nergens onder de brug, ik kijk het dorp in… waar kan ze zijn!? Ik loop door de blubber langs de rand van de kade het dorp verder in en hoor mijn buurman achter me roepen “we hebben haar!!! Ze is terecht!!” Ik twijfelde of ik hem goed verstaan had… mijn oren waren aan het suizen, mijn hart ging tekeer en ik buiten adem riep ik terug “heb je haar!? waar is ze!? Ik zie haar niet!”

Het is ok

“ze is terecht!!!” Ik klim huilend de kade op, mijn hele lijf trilt. Michiel komt aanfietsen vanuit het dorp. hij kijkt me geschrokken aan  “Ze is terecht Miech!!” Mijn schoonzusje loopt met mijn Quinn in haar armen naar me toe. 

Quinn kijkt me geschrokken aan, niet begrijpend wat er allemaal gebeurt. Haar lijfje voelt warm en veilig in mijn armen… ze duwd me van zich af, “mama jij bent helemaal nat!” Ja, dat is waar ook… ik kijk naar mijn lijf, nat en vol drek, mijn voeten bloeden maar ik voel het niet. Het geeft niet. Ze is hier. Veilig. Roze en warm, met grote ogen kijkt ze me aan. “Oh Noenie, ik dacht dat ik je helemaal kwijt was!” “Ikke ben hier mama!” Zegt ze. En ze legt haar handjes op mijn wangen.

Al die tijd heeft ze in een hoekje van Miley’s kamer verstopt gezeten. Omdat ze daar met de lego aan het spelen was. En dat mag niet van Miley. En dat weet ze. Dus toen we haar riepen had ze zich klein gemaakt en heeft ze voor het eerst niet gereageerd op onze stem. Ze zat zo goed verstopt dat pas de derde keer dat iemand op de kamer ging zoeken ze daar gevonden werd.

 

 Pleisters

Het was die stilte in combinatie met de deur die open stond die onze wereld even op stop zette.
Maar wat nou als ze wel een keer naar buiten dwaalt, ze wel alleen steentjes gaat gooien. Wel in het water valt. Alleen. Hulpeloos. Ik bessef me nu dat als je eerst rustig en “kalm” lekker nuchter al het andere uit sluit voordat je in de sloot springt je wellicht telaat komt…


We gingen geschrokken maar opgelucht terug naar de tuin. Trillend van de adrenaline ben ik onder de warme buitendouche gaan staan. Ik gooi de smerige jumpsuit van me af op de grond. Ik trek meteen m’n badpak aan en heb een duik genomen in het zwembadje om weer even rustig te worden. Quinn speelde weer lekker in haar zand hoek terwijl ik de sneeën op mijn voeten verzorgde en druk in de weer was er pleisters op te plakken. (Zou ik een tetanusprik nodig hebben denk je!?)
We waren toch weer een beetje gezellig verder aan het kletsen.

Om de onrust compleet te maken kreeg mijn schoonzusje een telefoontje dat haar enig overgebleven vaste opdrachtgever haar werk met haar stop ging zetten, wederom door Corona. Na haar zwangerschapsverlof dus helemaal geen werk meer. Yup. De maatregelen hakken er weer lekker in. Gezin met newborn, en nu dus amper inkomen om rond te komen. Welkom in onze wereld. Voor de tweede keer die dag waren er tranen. Wat een dag. Als iemand een kneiter goede en professionele sporttherapeut kan gebruiken neem vooral even contact met mij op dan zorg ik even voor een introductie.

 

wanhoop blijft plakken

Maar we staan weer op scherp dus. Deuren worden goed gesloten, kinderen worden driedubbel gecheckt.

En alle kindjes nogmaals op het hart gedrukt: Niet reageren of liegen tegen papa en mama is al-tijd erger/stouter/verdrietiger dan hetgeen wat je aan het uitspoken bent of gebeurt is. Wees eerlijk, zeg waar je bent, wat je doet, wat er aan de hand is en samen lossen we het op. 

Alle ogen staan weer open. De wanhoop van het moment voel ik nog door mijn lijf razen.
Het had zo verkeerd kunnen aflopen.
Maar dat deed het niet, het was allemaal prima.
Ze was ok. Ze IS ok. Ik ben ok. We zijn ok.
Haal adem, laat het los.

Ben bij als ze allemaal hun A diploma hebben…

ZIJN WE STRAKS MEER DAN 5 JAAR VERLOOFD?

apr 14, 2020

 

Wil je met me trouwen!?

We waren compleet als gezin. Wij 4tjes. Michiel vroeg mij onverwacht in Antwerpen ten huwelijk en we wilden onze liefde gaan vieren en bezegelen in 2017. Lees hieronder ons verlovings verhaal.

Maar we hadden het mis. We waren nog niet compleet, er ontbrak iemand. En die iemand kondigde zichzelf onverwacht aan na onze roadtrip in 2016. Ik bleek zwanger! Die zagen we even niet aankomen zeg.

niet 2017 maar 2020

Met een kleintje erbij werd het huis te klein en besloten we eerst te investeren in een verbouwing en hadden we ons huwelijk uitgesteld tot einde zomer 2020. De plannen werden bijgesteld, ons idee om te trouwen in een Massia (landhuis) in Spanje werd omgezet naar trouwen in onze eigen achtertuin. Het gaat niet om waar je trouwt, het gaat om het vieren van de liefde en de mensen tenslotte.

En toen kwam het Corona virus. Dus laat die plannen maar weer eventjes liggen. Op dit moment hebben we een mega groot financieel probleem dat onze kant op komt denderen. (Teken deze petitie by the way) Financieel doodeng en pijnlijk gezien ons spaargeld bedoeld voor onze trouwdag nu sneuvelt. Maar we incasseren de financiële klap en de teleurstelling zo veel mogelijk voor nu.

 

Dan toch niet 2020?

We waren bezig alle plannen uit te werken voor dit jaar maar we schuiven het dus weer op. 

Vlak voordat we in deze Corona crisis officieel in de “intelligente lockdown” gingen hadden we een super toffe styled wedding fotoshoot georganiseerd door Sonja Koning waarbij 6 collega fotografen ieder hun artistieke interpretatie gaven aan de locatie, styling en onze liefde! Binnenkort hebben we van alle deelnemers de foto’s binnen en zal ik een kleine selectie hun foto’s met jullie delen.

Wie weet doen we een last-minute party zodra het weer kan (Geen idee wanneer dat zal zijn dus) en zetten we onze mooie dag in 4 weken tijd toch nog in elkaar als we nog iets van ons budget over houden. De plannen liggen al uitgewerkt klaar, dus een beetje downscalen, budgetteren, alles boeken inkopen, DIY-en en dan komen we er wel hoop ik. Maar wanneer?

Vandaag wil ik niet het verhaal vertellen van onze trouwdag zelf… Dit in het verhaal van onze verloving. En dit speelde zich af 5 jaar geleden in december 2015

Terug naar 9 december 2015 

“Morgen moeten we vroeg op” zei hij de avond daarvoor. “Uuuh ok!? Waarom?” Vroeg ik. Maar dat wilde hij niet zeggen… We gaan iets doen.
In de auto die volgende morgen reden we eerst langs school en mijn ouders om de kinderen af te zetten. Daarna zat ik de hele weg te raden. Is het een workshop? Kerstmarkt? Is het een voorstelling? Is het een Masterclass? Is het in nederland? Duitsland? België? Op alles was het antwoord: “misschien…” daar kwam ik geen steek verder mee. “Zijn we vanavond weer thuis?” En daar kreeg ik mijn eerste antwoord: “vanavond slapen we weer met de kindjes” ah, dacht ik…we zijn vanavond weer thuis.

Het ging nog door mijn heen dat hij mij misschien ten huwelijk ging vragen, maar dat kon niet. Hij had mij beloofd dat de meisjes erbij zouden zijn zoals ik heel graag zou willen. En die waren helemaal thuis kilometers ver weg. Terwijl wij overduidelijk richting de grens van België af reden. Dus die was uitgesloten. “Gaan we een dagje een stad in? Antwerpen ofzo?”. “Misschien…” was het antwoord weer. Ik gaf het op en liet het maar gewoon op mij afkomen. (enorme uitdaging voor een control freak zoals ik)

We reden Antwerpen in en Michiel ging direct naar een parkeergarage in de buurt van de plek waar we moesten zijn. Nog steeds probeerde mijn hersenen het mysterie op te lossen terwijl ik het eigenlijk los wilde laten en het over mij heen wilde laten komen. 

 

De weg kwijt

Op zoek naar de juiste locatie. We liepen het plein op waar het museum van Schone kunst in de steigers stond vanwege renovatie. “Ik hoop niet dat dit je plan was Miech, het museum is voorlopig dicht” maar Michiel knikte nee, nerveus navigerend op zijn telefoon liepen we wel 3 rondjes over het plein. En hij kon het maar niet vinden. Michiel, wat boeit het, dan gaan we even ergens zitten en drinken we toch ergens iets. Zoeken we straks verder. Chill even.

Plots zei hij “Ja daar is het!!” En trok me mee het eetcafé in waar we al 3 keer voorbij waren gelopen. (dat rondjes lopen was tijd-rekken bleek achteraf)
Binnengekomen zei hij “hier naar boven!” Op de smalle houten wenteltrap naar boven in het hippe café. Maar stond een bordje “gereserveerd” op de trap. 
Uuuh, Michiel, dat kan niet, het is gereserveerd…”
“Ja-haa!!! loop nou maar door!!!” Terwijl hij me nerveus in mijn rug kleine duwtjes gaf. “Ok, ok ik loop al!! Chill ok!?”

Ik liep nieuwsgierig naar boven. Geen idee wat de bedoeling was of wat ik aan ging treffen. Bovenaan de trap gekomen zag ik daar helemaal aan het einde van de ruimte twee stoeltjes staan met daarop twee kleine meisjes. “Mama!!!”
Hoe kon dit!? Ruim 3 uur geleden hadden wij ze afgezet aan de andere kant van Nederland! En nu zaten ze hier voor me helemaal in Antwerpen. Hoe konden ze hier zijn? En nog wel eerder dan ons hier zijn aangekomen, hoe!?

Ik liep snel naar ze toe en knuffelde mijn meisjes. “Jolanda, sta eens op?” hoorde ik achter mij. Ik draaide me om en daar stond hij met een klein doosje in zijn handen en zakte op 1 knie. Het prachtige houten doosje doosje ging open… Wat hij zei hoorde ik maar half, de bedoeling van deze dag drong nu wel tot mij door. Tranen! Voor het eerst in mijn leven had ik geen woorden “JA! Natuurlijk!” dacht ik. Maar er kwam geen geluid… Ik kon alleen knikken. Ja! 

Bekijk hieronder de video van ons verloving moment.

Antwerpen

Die prachtige ring ging om. En ik zag mijn ouders naast hem staan met onze twee camera’s. Ik draaide me om en zag de verbaasde gezichtjes van mijn twee kleine meisjes. En ik moest lachen door mijn tranen heen lachen.

“Ik heb een hotel geboekt voor ons en je ouders. Vanavond gaan we naar een concert van Florence and the machine, en morgen zijn we nog de hele dag in Antwerpen!” Wat een feest! Iedereen waar ik het meeste van hou in de buurt. Mijn meisjes erbij, mijn ouders als oppas tijdens het concert. Ik keek naar mijn hand en die ring was werkelijk de mooiste ring die ik ooit gezien had! Goudkleurig met een geslepen plakje blauwe diamant. One of a Kinder van Gardens of the sun.

Het was super gezellig in Antwerpen rond de feestdagen. Super sfeervolle kerstverlichting, ijsbaan, kerstkaartjes. Daarnaast liep er veel ME rond vanwege de terreurdreiging in die periode. Achteraf gezien is er ook altijd wat gaande. Maar daar hadden we weinig oog voor. Het concert van Florence was om nooit te vergeten, wat een energie!

We kwamen terug in onze hotelkamer en we kropen in bed bij onze lieve kindjes.
“Ik zei toch dat we vanavond weer bij de meisjes zouden slapen!?”
Het dromen over onze trouwdag kon beginnen.

 

Dromen

En dat brengt ons weer bij het nu. 2020 en weer stellen we onze dag uit. In plaats van trouwplannen maken we plannen hoe we het financieel gaan overleven komende periode. Budgetten en reserves sneuvelen. Maar het belangrijkste is nu gezond blijven en vooral onze omgeving gezond houden.
En hopelijk houden we ons hoofd boven water.

Dus we blijven thuis en we dromen verder. We dromen van mooi weer. Van fluisterbootjes, akoestische muziek. Van gras pluimen met bloemen. Van een heerlijk chill feestje met Vrienden familie. Van tapas en enorme Catalaanse pannen met fideuà. Maar op dit moment dromen we van een datum waarin dit weer mogelijk zal zijn… we dromen over ooit