Op een mooie nazomer avond
1 week geleden: We hebben heerlijk gezeten in het zonnetje, mandje met eten was mee, bedoeld als late lunch maar het was zo veel dat het eigenlijk meteen ook ons diner was. De kinderen rolden door het gras en we beklommen de rotsen in de heuvel. En het was een heerlijke avond. We pakten onze spulletjes weer op en ik was een moment mijn telefoon kwijt. Kak! Lichte paniek! Toch niet kwijt he!? Michiel ging even in de auto kijken, misschien lag hij nog daar. Gelukkig, hij kwam terug met mijn telefoon in zijn handen. We wilden net richting de auto lopen maar toen kwam dat ene telefoontje… niet compleet onverwacht maar toch eerder dan dat ik dacht.
Mijn opa was er niet meer. Tranen vloeiden, 3 meisjes sloten hun armen om mij heen en vormden een veilige muur tegen de boze buitenwereld. Na een goede 5 minuten in mijn “meisjes fort” tilt Quin mijn hooft met haar handje aan mijn kin op: “mama, niet meer huilen… we hebben je telefoon al gevonden”
We lachen terwijl ik mijn tranen wegveeg.
Verdriet en opluchting. Hij had geen pijn meer. Dankbaar dat hij zo lang in ons leven mocht zijn. Maar het was nog niet genoeg, hij was niet klaar. Hij had nog zo graag beter willen worden en nog 100 jaar door gewild. Maar het was op. En dat is wat mij verdrietig maakt. Ik had het hem zo gegund. Met heel mijn hart. 93 is oud. Maar in tegenstelling tot mijn aanname… niet iedereen van 93 is klaar met het leven. Van binnen ben je niet bejaard, dat is alleen dat lijf. Met 93 is het jou beurt misschien wel. En dat is “eerlijk”. Maar als JIJ diegene bent die dan 93 is, dan voelt dat waarschijnlijk als heel onrechtvaardig.
Zijn vragen gingen nog door mijn hoofd deze week. “Waar heb ik dit dan aan verdient!? Ik heb toch goed en verstandig geleefd!? Wat had ik anders kunnen doen!?” Niets opa… je had niets anders kunnen doen. Niemand kan de tijd stoppen, vertragen of terugdraaien. Het is nog nooit niemand gelukt om deze dans te ontspringen.
Morgen nemen we allemaal afscheid. En daarna gaan we uit eten. We vieren het leven, zijn leven. En denken we terug aan hem en mijn oma. Wat een mooi leven. Of zoals hij altijd kon verzuchten:ย “Hoe is dat nou toch mogelijk!?”
Meepraten over dit onderwerp kun je het beste doen op Instagram!
Laat een reactie achter onder deze post of onder de instagram post van deze blogpost.
Deze blogpost kun je hieronder terugvinden op mijn Instagram page @wildandboho
