Wil je met me trouwen!?
We waren compleet als gezin. Wij 4tjes. Michiel vroeg mij onverwacht in Antwerpen ten huwelijk en we wilden onze liefde gaan vieren en bezegelen in 2017. Lees hieronder ons verlovings verhaal.
Maar we hadden het mis. We waren nog niet compleet, er ontbrak iemand. En die iemand kondigde zichzelf onverwacht aan na onze roadtrip in 2016. Ik bleek zwanger! Die zagen we even niet aankomen zeg.
niet 2017 maar 2020
Met een kleintje erbij werd het huis te klein en besloten we eerst te investeren in een verbouwing en hadden we ons huwelijk uitgesteld tot einde zomer 2020. De plannen werden bijgesteld, ons idee om te trouwen in een Massia (landhuis) in Spanje werd omgezet naar trouwen in onze eigen achtertuin. Het gaat niet om waar je trouwt, het gaat om het vieren van de liefde en de mensen tenslotte.
En toen kwam het Corona virus. Dus laat die plannen maar weer eventjes liggen. Op dit moment hebben we een mega groot financieel probleem dat onze kant op komt denderen. (Teken deze petitie by the way) Financieel doodeng en pijnlijk gezien ons spaargeld bedoeld voor onze trouwdag nu sneuvelt. Maar we incasseren de financiële klap en de teleurstelling zo veel mogelijk voor nu.
Dan toch niet 2020?
We waren bezig alle plannen uit te werken voor dit jaar maar we schuiven het dus weer op.
Vlak voordat we in deze Corona crisis officieel in de “intelligente lockdown” gingen hadden we een super toffe styled wedding fotoshoot georganiseerd door Sonja Koning waarbij 6 collega fotografen ieder hun artistieke interpretatie gaven aan de locatie, styling en onze liefde! Binnenkort hebben we van alle deelnemers de foto’s binnen en zal ik een kleine selectie hun foto’s met jullie delen.
Wie weet doen we een last-minute party zodra het weer kan (Geen idee wanneer dat zal zijn dus) en zetten we onze mooie dag in 4 weken tijd toch nog in elkaar als we nog iets van ons budget over houden. De plannen liggen al uitgewerkt klaar, dus een beetje downscalen, budgetteren, alles boeken inkopen, DIY-en en dan komen we er wel hoop ik. Maar wanneer?
Vandaag wil ik niet het verhaal vertellen van onze trouwdag zelf… Dit in het verhaal van onze verloving. En dit speelde zich af 5 jaar geleden in december 2015
Terug naar 9 december 2015
“Morgen moeten we vroeg op” zei hij de avond daarvoor. “Uuuh ok!? Waarom?” Vroeg ik. Maar dat wilde hij niet zeggen… We gaan iets doen.
In de auto die volgende morgen reden we eerst langs school en mijn ouders om de kinderen af te zetten. Daarna zat ik de hele weg te raden. Is het een workshop? Kerstmarkt? Is het een voorstelling? Is het een Masterclass? Is het in nederland? Duitsland? België? Op alles was het antwoord: “misschien…” daar kwam ik geen steek verder mee. “Zijn we vanavond weer thuis?” En daar kreeg ik mijn eerste antwoord: “vanavond slapen we weer met de kindjes” ah, dacht ik…we zijn vanavond weer thuis.
Het ging nog door mijn heen dat hij mij misschien ten huwelijk ging vragen, maar dat kon niet. Hij had mij beloofd dat de meisjes erbij zouden zijn zoals ik heel graag zou willen. En die waren helemaal thuis kilometers ver weg. Terwijl wij overduidelijk richting de grens van België af reden. Dus die was uitgesloten. “Gaan we een dagje een stad in? Antwerpen ofzo?”. “Misschien…” was het antwoord weer. Ik gaf het op en liet het maar gewoon op mij afkomen. (enorme uitdaging voor een control freak zoals ik)
We reden Antwerpen in en Michiel ging direct naar een parkeergarage in de buurt van de plek waar we moesten zijn. Nog steeds probeerde mijn hersenen het mysterie op te lossen terwijl ik het eigenlijk los wilde laten en het over mij heen wilde laten komen.
De weg kwijt
Op zoek naar de juiste locatie. We liepen het plein op waar het museum van Schone kunst in de steigers stond vanwege renovatie. “Ik hoop niet dat dit je plan was Miech, het museum is voorlopig dicht” maar Michiel knikte nee, nerveus navigerend op zijn telefoon liepen we wel 3 rondjes over het plein. En hij kon het maar niet vinden. Michiel, wat boeit het, dan gaan we even ergens zitten en drinken we toch ergens iets. Zoeken we straks verder. Chill even.
Plots zei hij “Ja daar is het!!” En trok me mee het eetcafé in waar we al 3 keer voorbij waren gelopen. (dat rondjes lopen was tijd-rekken bleek achteraf)
Binnengekomen zei hij “hier naar boven!” Op de smalle houten wenteltrap naar boven in het hippe café. Maar stond een bordje “gereserveerd” op de trap.
Uuuh, Michiel, dat kan niet, het is gereserveerd…”
“Ja-haa!!! loop nou maar door!!!” Terwijl hij me nerveus in mijn rug kleine duwtjes gaf. “Ok, ok ik loop al!! Chill ok!?”
Ik liep nieuwsgierig naar boven. Geen idee wat de bedoeling was of wat ik aan ging treffen. Bovenaan de trap gekomen zag ik daar helemaal aan het einde van de ruimte twee stoeltjes staan met daarop twee kleine meisjes. “Mama!!!”
Hoe kon dit!? Ruim 3 uur geleden hadden wij ze afgezet aan de andere kant van Nederland! En nu zaten ze hier voor me helemaal in Antwerpen. Hoe konden ze hier zijn? En nog wel eerder dan ons hier zijn aangekomen, hoe!?
Ik liep snel naar ze toe en knuffelde mijn meisjes. “Jolanda, sta eens op?” hoorde ik achter mij. Ik draaide me om en daar stond hij met een klein doosje in zijn handen en zakte op 1 knie. Het prachtige houten doosje doosje ging open… Wat hij zei hoorde ik maar half, de bedoeling van deze dag drong nu wel tot mij door. Tranen! Voor het eerst in mijn leven had ik geen woorden “JA! Natuurlijk!” dacht ik. Maar er kwam geen geluid… Ik kon alleen knikken. Ja!
Bekijk hieronder de video van ons verloving moment.
Antwerpen
Die prachtige ring ging om. En ik zag mijn ouders naast hem staan met onze twee camera’s. Ik draaide me om en zag de verbaasde gezichtjes van mijn twee kleine meisjes. En ik moest lachen door mijn tranen heen lachen.
“Ik heb een hotel geboekt voor ons en je ouders. Vanavond gaan we naar een concert van Florence and the machine, en morgen zijn we nog de hele dag in Antwerpen!” Wat een feest! Iedereen waar ik het meeste van hou in de buurt. Mijn meisjes erbij, mijn ouders als oppas tijdens het concert. Ik keek naar mijn hand en die ring was werkelijk de mooiste ring die ik ooit gezien had! Goudkleurig met een geslepen plakje blauwe diamant. One of a Kinder van Gardens of the sun.
Het was super gezellig in Antwerpen rond de feestdagen. Super sfeervolle kerstverlichting, ijsbaan, kerstkaartjes. Daarnaast liep er veel ME rond vanwege de terreurdreiging in die periode. Achteraf gezien is er ook altijd wat gaande. Maar daar hadden we weinig oog voor. Het concert van Florence was om nooit te vergeten, wat een energie!
We kwamen terug in onze hotelkamer en we kropen in bed bij onze lieve kindjes.
“Ik zei toch dat we vanavond weer bij de meisjes zouden slapen!?”
Het dromen over onze trouwdag kon beginnen.
Dromen
En dat brengt ons weer bij het nu. 2020 en weer stellen we onze dag uit. In plaats van trouwplannen maken we plannen hoe we het financieel gaan overleven komende periode. Budgetten en reserves sneuvelen. Maar het belangrijkste is nu gezond blijven en vooral onze omgeving gezond houden.
En hopelijk houden we ons hoofd boven water.
Dus we blijven thuis en we dromen verder. We dromen van mooi weer. Van fluisterbootjes, akoestische muziek. Van gras pluimen met bloemen. Van een heerlijk chill feestje met Vrienden familie. Van tapas en enorme Catalaanse pannen met fideuà. Maar op dit moment dromen we van een datum waarin dit weer mogelijk zal zijn… we dromen over ooit
